Fotograaf Lydia Whitmore

[Lauren Catten]: Kun je me iets meer over je achtergrond vertellen?
[Lydia Whitmore]: Ik ben opgegroeid op het platteland van Sussex en zodra ik de kans kreeg ben ik naar de kunstacademie in Londen gegaan. Daar werkte in het fotografielab en heb ik het voor elkaar gekregen om een baantje te krijgen als assistent van een fotograaf. Dat baantje had ik waarschijnlijk te danken aan de geweldige quiche die ik kan bereiden (dagelijks koken was onderdeel van het werk)!

[LC]: Hoe beïnvloeden kunst en fotografie jouw composities?
[LW]: Op de academie studeerde ik schilderen en gek genoeg vind ik dat de creatieve aanpak van fotografie en schilderen sterk overeenkomt. Er is alleen een andere, fysieke manier waarop je licht en schaduw aanbrengt. Ik hou heel erg van de manier waarop Matthew Barney werkt.

[LC]: Je bent natuurlijk een geweldige fotograaf maar jouw decors zijn ook waanzinnig – is het maken van de sets een onderdeel waar je heel erg van geniet?
[LW]: Door de jaren heen heb ik geleerd niet alles zelf te willen doen. Ik kan makkelijk in de val trappen door te denken dat ‘ik het beter zelf kan doen als iets snel moet gebeuren’ maar ik heb geleerd dat samenwerken een enorme kracht is. Zo kun je jezelf openstellen voor nieuwe ideeën en het perspectief van iemand anders.

[LC]: Wat is de beste set die je ooit hebt ontworpen?
[LW]: Ik heb net een redactionele shoot gedaan met setdesigner Jaina Minton waarbij we enorme papieren walkmans en cassettebandjes gebruikten. Het resultaat was hilarisch en we kwamen tot iets dat ik zelf nooit had kunnen maken.

[LC]: Ik hou van de manier waarop je andere werelden neerzet in je werk, hoe ben op die manier gaan experimenteren?
[LW]: Ik ben op een behoorlijk afgelegen plek opgegroeid. Van jongs af aan probeerde ik al droomwerelden te creëren. De bossen in de buurt inspireerden me, net als de beelden die ik zag van de horrorfilms die mijn broers stiekem mee naar huis namen.

[LC]: Wat is de typische Lydia stempel?
[LW]: Mijn stijl is altijd behoorlijk consistent geweest. Het heeft ook geen zin om daartegen in te gaan want dan verlies je jezelf. Ik heb de neiging dingen nogal pittig, fel en agressief te maken. Ik heb geprobeerd vrouwelijker en verfijnder te zijn, maar dat past gewoon niet bij me!

[LC]: Hoe ben je je carrière als fotograaf begonnen? Ben je met stillevens begonnen of ben je die kant later opgegaan?
[LW]: Ik raakte aan het fotograferen toen ik begon met het fulltime assisteren van een fotograaf. Ik had geen enkele technische ervaring, maar hij had vertrouwen in me. Plotseling viel alles op zijn plek en realiseerde ik me dat dit precies was wat ik wilde doen.

[LC]: Vallen je ideeën je per toeval in of werk je gestructureerder?
[LW]: Ik hou een boekje bij waarin ik mijn ideeën opschrijf en als ik tussen commerciële opdrachten door de kans krijg, sla ik het open en zoek ik uit wat ik kan doen met de tijd, het geld en de materialen die ik tot mijn beschikking heb.

[LC]: Wat is de belangrijkste fout die je ooit tijdens het fotograferen hebt gemaakt en wat heeft die je geleerd?
[LW]: In de meeste gevallen weet ik precies wat de uitkomst gaat zijn, omdat er zoveel planning aan mijn werk voorafgaat. Als er onzekere factoren zijn, plan ik een testdag in zodat ik problemen voor kan zijn. Ik denk dat er binnen modefotografie vaker sprake is van mooie ongelukjes, ik mis dat gevoel van het vangen van een moment wel.

[LC]: Zijn er bepaalde thema’s of decorstukken die vaker terugkeren in je werk?
[LW]: Binnen mijn persoonlijke werk kom ik altijd bij dezelfde thema’s terug, van futuristische sci‑fi landschappen en Wicker Man‑achtige rituele altaars.

[LC]: Hoe zorg je ervoor dat dingen spannend blijven en dat je werk zich blijft ontwikkelen? Bekijk je bepaalde sites of magazines om je te laten inspireren?
[LW]: Ik haal mijn inspiratie voornamelijk uit films. Soms heb ik het idee dat het volgen van andere still‑fotografen op social media ervoor zorgt dat ik competatiever wordt, en niet creatiever. Ik denk dat het waardevol is om buiten je eigen veld te kijken. Horrorfilms zijn voor mij nog steeds inspirerend.

[LC]: Is er een beeld binnen je eigen archief dat bijzonder lastig te vangen was of dat specialer voelt dan de rest?
[LW]: Het is geweldig om te weten dat iets gelukt is en dat een beeld voor altijd in je portfolio zal blijven. Ik kreeg dat gevoel tijdens een van mijn meest recente shoots voor Getty Images!

[LC]: Wat zou je zeggen tegen mensen die graag fotograaf willen worden?
[LW]: Ik zou zeggen dat het assisteren van een fotograaf een goede manier is om mensen te leren kennen en erachter te komen of fotograferen echt iets voor jou is. Je krijgt dan ook een goed idee van wat het werk inhoudt. Het draait om veel meer dan technische kennis.

[LC]: Wat is de app die je het meest gebruikt?
[LW]: Ik geloof dat we allemaal behoorlijk verslaafd zijn aan Instagram maar ik probeer mijn telefoon zo veel mogelijk uit mijn buurt te houden. Al moet ik zeggen dat Exhibitionary geweldig is, dat is een app voor het vinden van openingen en tentoonstellingen.

[LC]: Naar welke muziek luister je op dit moment?
[LW]: Er zijn op dit moment geweldige artiesten die zijn geïnspireerd door cosmic jazz als Kamasi Washington, Shabazz Palaces en Flying Lotus.

[LC]: Wat zie je als je uit je raam kijkt?
[LW]: Ik kijk uit op de treinsporen van Haggerston station dus ik probeer de luxaflex dicht te houden, anders kijken verveelde forenzen zo naar binnen en staren ze naar me.

[LC]: Wat is de volgende stap voor jou?
[LW]: Ik ga een korte horrorfilm maken met een vriend van me. Dat is iets waar we samen maar op blijven uitkomen en hopelijk kunnen we het een dezer dagen gaan doen!